Neden hep neşeye zorlanır yüreklerimiz,neden hüzünü hissetmemize izin verilmez. Bazen neşeyi sevinci doya doya, doyasıya, çoşkuyla ışıklar kıvılcımlara saçan kahkalarla karışmış çığlıklarla yaşamak istediğimizde bile bir olgunluğa, ciddiyete davet edilmez mi o masum yüreklerimiz. Hüznü hissetmemize izin verilmezken sevince de izin verilmez.
Hep her duyguyu yaşamamız önerilirken bizi bilmemeyen, bizi bizden almaya çalışan o birileri önerdiklerinin tam tersini yapmamızı istemezler mi bizden.
Kendi kendimize güldüğümüzde deli, kendi kendimize ağladığımızda zayıf olmaz mıyız o bizi hiç bilmeyen birilerinin nazarında.
Güç kazanılan kaybedilen bir duruş! Vuruşlarda kaybedilen, her vuruştan sonra mağrur ve vakur ayağa kalkıştır güç. Kaybedersiniz kazanırsınız. Üzülür sevinirsiniz. Acı çeker, avunursunuz! Duygular insanlar için, insan işi!
Doyasıya gülün, ağlayın,sevinin,kırılın,üzülün, acı çekin, İYİLEŞİN
Duygular insanlar için!
Güçsüzlükten güç kazanın! Güçlükle gülün, güçlükle ağlayın
yAŞayın!
Bilge Dogrucuoglu 